Meltwater

«Αυτοσυγκράτηση; Γιατί σε νοιάζει τόσο να σώσεις τις ζωές τους; Όλη η ιδέα είναι να τους σκοτώσουμε. Στο τέλος του πολέμου, αν έχουν μείνει δύο Αμερικανοί και ένας Ρώσος ζωντανοί, εμείς κερδίσαμε.»
~Στρατηγός Τόμας Πάουερ, Διοικητής της Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης των Η.Π.Α., 1957–1964

19ΧΧ: Το αδιανόητο συμβαίνει. Ο κόσμος καθαρίζεται με πυρηνική φωτιά. Οι ωκεανοί δηλητηριάζονται για γενιές. Μόνο ένα κομμάτι γης παραμένει κατοικήσιμο: η Ανταρκτική.
Τα απομεινάρια της ανθρωπότητας συσπειρώνονται σε ένα εύθραυστο μωσαϊκό από ερευνητικούς σταθμούς και πλοία γεμάτα πρόσφυγες. Αλλά ακόμη και εδώ, ο Ψυχρός Πόλεμος συνεχίζει να υπάρχει. Και ο πολιτισμός μας μπορεί να μην επιβιώσει.

Στο Meltwater, δύο παίκτες αναλαμβάνουν την ηγεσία των διαλυμένων υπερδυνάμεων, παλεύοντας για τον έλεγχο του πάγου.
Απλοί μηχανισμοί χωρίς ζάρια επιτρέπουν στους παίκτες να μετακινούν, να περικυκλώνουν και να απομονώνουν τους επιζώντες του αντιπάλου.
Εδώ, η πείνα είναι πιο αδίστακτο όπλο από τα πυρά, και η άγονη τούνδρα μπορεί να στηρίξει μόνο περιορισμένες ψυχές.
Και σε κάθε γύρο, η ραδιενεργή μόλυνση σπρώχνει προς τα μέσα από τις ακτές, συρρικνώνοντας τον διαθέσιμο χώρο και αναγκάζοντας τους αντίπαλους να έρθουν όλο και πιο κοντά.

Στο τέλος, υπάρχει μόνο υποταγή ή εξόντωση – και ό,τι απομείνει από τον κόσμο.